Nicaragua
De zee van Nicaragua herbergt veel bijzonderheden en is desondanks onbekend. De reis voerde ons door het noorden van Costa Rica direct naar het zuideinde van deze gigantische zee.
Slang aan de grens van Nicaragua
In het midden van nergens dook plots een huisje met soldaten op die ons wilden controleren. Iedereen moest zijn identificatie tonen en zijn gegevens laten noteren, een tweede soldaat laten zien, die de lijst van de eerste ongeldig verklaarde, de gegevens nogmaals noteerde vervolgens inreiskosten betalen (maar alleen in US dollar) enzovoort...
Echt grappig en het verschafte ons tijd om de omgeving wat nauwkeurig te bekijken. Klaus had alweer ornithologisch wat bijzonders te bieden: een groep van minstens 50 kleine papegaaien vlogen op een veld en speelden met het gras. Heiko ontdekte een circa 2 meter lange slang in een boom. Na een korte speurtocht in de boeken over de giftigheid besloot hij met de slang in contact te treden.
Het in de boom klimmen zag er niet echt elegant uit maar was wel effectief. De als Spilotes pullatus (monotypische soort) geïdentificeerde slang begon zich in hogere regionen terug te trekken. Een achtervolging van Heiko werd niet met een aanval beloond, zoals het als typisch voor deze soort in de boeken genoteerd is, maar met een wisseling van boom.
Het was overduidelijk dat de slang pas goed gegeten had daar het lichaam een duidelijke verdikking vertoonde.
Intussen waren ook de grensformaliteiten afgehandeld en konden we verder reizen. Met de boot gingen we op een rivier die in het meer van Nicaragua eindigde. Langzaam ging de zon onder en na een verder uur varen over het meer bereikte het team de Solentiname Archipel waar wij ons onderkomen betrokken.
Zijn er nog haaien in het meer van Nicaragua?
Toen de eerste haai in het meer van Nicaragua gezien werd nam men aan dat het om een enkele zoetwaterhaai ging. Pas later werd door wetenschappers ontdekt dat het om stierhaaien ging, die door een rivier in het meer terecht kwamen en blijkbaar niet meer terugzwommen. Daar haaien in principe als kwaadaardig gelden hebben de mensen de populatie systematisch uitgeroeid.
Toen we voor het eerst in het troebele water van het meer sprongen werd het ons in eerste instantie wat draaiering omdat er nul zicht was. Toen echter de eerste bonte baars in het net spartelde waren alle gedachte aan krokodillen en haaien vergeten. Het jachtinstinct is tenslotte toch sterker dan angst.
Aan de kust van een klein eiland vingen wij diverse vissoorten die later in een fotoaquarium geïdentificeerd werden. Daarna bezochten wij nog het nabijliggende dorp om de houtsnijwerken te bewonderen (en te kopen) die de priester Ernesto Cardenal gestimuleerd heeft onder de bevolking van de Archipel om geld te verdienen.
Wij hadden zelfs gelegenheid het huis van Ernesto Cardenal te bezichtigen waar hij verblijft als hij op de Solentiname Archipel rondreist. Ernesto Cardenal is een geschorste, katholieke priester, vrijheidsstrijder en poëet, die in 2005 genomineerd is voor de Nobelprijs voor de Literatuur.
Het huis fascineerde ons door de eenvoud wat conclusies toestond over de eenvoudige levenswijze van deze indrukwekkende man. Op de terugweg ondtdekten wij de eerste basilisken, die op zijn vertrouwend, rustig bleef zitten op een boom.
Ons team splitste zich op: sommigen wilden de omgeving verder verkennen en andere waren meer geïnteresseerd in de aquatische leefomgevingen. Direct voor de lodge (Casitas Espanola Lodge) bereidden wij een 5 meter lang net voor omringd door enkele in het water staande struiken.
Door wild om ons heen te spatten op een bepaalde plaats worden dan de daar levende vissen in het net gedreven of ze schrikken zich ter plekke dood. De buit was verbazingwekkend: minstens 100 vissen waren binnen enkele seconden in het net. Minder mooi was het aansluitende “uitspoelen” van de vissen uit het net.
Maar het functioneerde en wird direct op een andere locatie ook nog een keer geprobeerd. Daar gebeurde het volgende: bij het bevrijden van de vissen uit het net hing een deel van het net in het water. Een circa 30 cm lange Grondel maakte gebruik van de hulpeloosheid van de vissen en vrat de ene na de andere tot zij door ons gevangen werd.
