Costa Rica, tweede halte
Na de terugkeer van het meer van Nicaragua bezochten wij het waarschijnlijk meest afgelegen nationale park van Costa Rica: het Cano Negro Refugium.
De krokodillenrivier
In het Cano Negro Nationaalpark, maar één uur zuidelijk van het meer van Nicaragua en daarmee het meest afgelegen nationale park van Costa Rica, is de kans groot een kaaiman te treffen.
Ook hier wordt gekozen voor een boot als middel om zich voort te bewegen. Na circa een half uur stellen wij vast dat wij maar met ons vijftienen zijn. Natuurlijk ontbrak onze vogelvriend Klaus weer wiens ornithologische fascinatie hem ver weg van de vertrekplaats van onze boot gevoerd hadden.
Omkeren was niet mogelijk en zo zochten wij verder naar krokodillen. In Midden Amerika leven drie soorten krokodillen: De Amerikaanse krokodil (Crocodylus acutus), de Bultkrokodil (C. moreletii) en de Brilkaaiman (Caiman crocodilus).
Een lijst toonde eenduidig dat de dieren die wij voor ons hadden brilkaaimannen waren. Heiko wilde per sé testen hoe brilkaaimannen reageren op de nadering van mensen.
Heel langzaam, zonder het dier te laten schrikken, liet hij zich van de boot in het water glijden en zwom hij aan de oppervlakte van het slijmerig, bruine water richting de kaaiman. Toen hij nog circa 50 cm van de kop van het dier verwijdert was dook de kaaiman plotseling als in slow motion onder.
Zijn rugschild verhinderde dat men aan de oppervlakte zien kann waar hij precies ondergedoken was. Zij verhindert effectief een zichtbare stroming. Heiko probeerde onder water noch het zicht te herstellen maar in deze troebele soep was dit tevergeefs.
De reactie van de kaaiman bevestigt de literatuur: Alleen de zwarte kaaiman (Melanosuchus niger) valt mensen aan. De andere soorten zijn voor mensen onder normale omstandigheden ongevaarlijk.
Aan de oever zagen wij naast veel vogelsoorten (Klaus zou verrukt geweest zijn als hij op ons gewacht had) enkele moerasschildpadden (Trachemys scripta) bij het zonnen. Hun legperiode valt in het droge seizoen (december-mei), in welke het vrouwtje tot wel 25 eieren op aan zon blootgestelde plaatsen begraven tot op 15 cm diepte.
Overlevingsstrategiën in het regenwoud
De laatste twee overnachtingen in Costa Rica overnachten we in de Heliconias Lodge bij de vulcaan Tenorio. Hier wilden we eindelijk de beroemde hangbruggen in het regenwoud beleven en iets over het ecosysteem leren.
Een plaatselijke bioloog voerde ons direct vanuit de lodge in de omliggende jungle en legde ons de overlevingsstrategiën van de planten uit.
Strategie nr. 1: Een boom probeert met behulp van vrienden (andere planten) bij het licht te komen. De strijd in het regenwoud draait ten allen tijde om licht, water en voedingstoffen.
Strategie nr. 2: Zonder vrienden: de boom is in bezit van een gladde schors, die hij in het onderste deel ook regelmatig afwerpt om te verhinderen dat andere planten zich hechten en groeit snel en alleen het licht tegemoet.
Strategie nr.3:Gebruik je vrienden: korstmossen groeien op andere planten in plaats van op de grond.
Strategie nr.4:Groei van bovenaf en strek je wortels naar onderen uit. Het bekendste voorbeeld hiervan zijn natuurlijk de lianen.
Strategie nr.5:Groei sneller dan de anderen en zorg dat je hol bent van binnen, dat spaart tijd.
Strategie nr.6:Wikkel je om een andere plant naar boven.
Voor elke strategie zagen wij ontelbare voorbeelden en wij begonnen het regenwoud met andere ogen te zien. Alles heeft zijn reden in de jungle: een kleur, een vorm, een gaat in een blad enzovoort. Door alle wetenswaardigheden wordt een wandeling in het woud een ontdekkingsreis ondanks dat we maar weinig dieren gezien hebben. Alleen een nachtactieve giftige groefkopadder (Bothriechis schlegelii) hebben we gevonden.
Door deze soort sterven meerdere mensen per jaar in Costa Rica. Onze gids waarschuwde ons: wie gebeten wordt moet binnen 3 uur een arts consulteren. De dichtsbijzijnde arts is echter op 4 uur afstand!
Costa Rica - Centum van haaievinnen voor de Aziatische keuken
Door onze samenwerking met de organisatie ter bescherming van de haai SharkProject in Duitsland (www.sharkproject.com) stelde de hoofd van de organisatie, Gerhard Wegner, zich in verbinding met de activist Randall Arauz in Costa Rica, die ons vervolgens een uur lang informatie leverde betreffende de bescherming van de haai ter plaatse.
Randall had al eens de mogelijkheid om de Zweedse koningin en ook om de Amerikaanse president Barack Obama te informeren. Randall heeft ons zo meeslepend verteld, dat wij het liefste direct met hem in zijn centrale gegaan waren om zijn organisatie (www.pretoma.org) te ondersteunen.
Randall had bijvoorbeelde het fenomenale idee dat vissers de wet voor aangifte van gehele vissen (incl. Vinnen) ook in acht moeten nemen bij haaien. Dan zou het afsnijden van vinnen bij levende haaien (“Finning”) niet meer mogelijk zijn en de gehele (weerloze) haai moet aanggeven worden voordat de vinnen afgesneden worden. Dit kost echter tweemaal zoveel plaats en was derhalve niet meer lucratief. Randall is gewoon klasse!
