Costa Rica, eerste stop
Costa Rica geldt onder natuurvrienden als een reisland met een grote dierlijke bevolking. Op basis van onze interesse kozen wij regio's met heldere waterbronnen en regenwoud waarin een bijzonder hoog aantal reptilen en amifibiën zouden leven.
De nacht in de jungle
Na de korte vlucht van Mexico naar San Jose, de hoofdstad van Costa Rica, ging het per bus naar het noordoosten. 's Avonds bereikten wij ons kamp. In plaats van een hotel hadden we voor een eenvoudig onderdak in de jungle gekozen om nog dichterbij de natuur te zijn. Nadat iedereen zijn muskietennet opgebouwd had, werd een snel avondeten genoten. Iedereen was erop gebrand op eigen gelegenheid in het omliggende regenwoud te gaan om naar dieren te zoeken.
Gewapend met zaklampen ging het van start. Kevers, sprinkhanen, motten en spinnen waren eenvoudig te ontdekken. Na een uur hadden we eindelijk een reden om te juichen: het eerste aardbeikikkertje was gevonden! 16 deelnemers probeerden het kleine (maar 3 cm lang!) kikkertje temidden van blad en kreupelhout te fotograferen. De foto’s van de 16 fotografen waren net zo van belang als het kikkertje zelf. Interessant is, dat de kikker ondanks de opvallende kleur op de grond, tussen het rode blad lang niet zo eenvoudig te zien was als je zou denken bij afbeeldingen uit de literatuur. Ook een nachtactieve gladde slang (Leptophis) hebben wij in twee meter hoge bomen ontdekt. Ook zij liet zich geduldig fotograferen. Pas toen iemand de tak aanraakte, waarop zij zat, kronkelde zij snel in hoger gebladerte waar wij haar niet meer zien konden. Ver na middernacht begaf iedereen zich onder het muskietennet, waar bij gezegd moet worden dat de muskietenoverlast eigenlijk wel meeviel.
Voor liefhebbers van vroeg opstaan
Al om 5 uur was de korte nacht voorbij. Te voet ging het op een „Early morning bird watching tour“. Als ik me goed herinner hebben we op deze tour GEEN ENIGE vogel gezien! Maar dat is niet interessant: het rondlopen in het regenwoud in de vroege ochtend is ten allen tijde een intensieve natuurbelevenis dat niemand zou willen missen. Na het ontbijt ging het opnieuw in de omgeving van het kamp. Opnieuw werden aardbeikikkers opgespoord en vele andere kikkersoorten gevonden. het allermooiste was een glaskikker die moedig op de fotocamera van de expeditiearts Ludwig sprong.
Het team deelde zich in twee groepen: groep 1 ging wandelen in het regenwoud richting een waterval. Groep 2 bleef binnen het bereik van het kamp bij de rivier om daar te snorkelen en vissen te bestuderen. Om 9 uur ’s morgens bedroeg de luchttemperatuur al 27°C bij een relatieve luchtvochtigheid van 77%.
In het heldere water van de rivier konden we bonte baarsen bij het broeden zien en vele andere levendbarenden. De watertemperatuur voelde aan als op de noordpool want die was maar 21,4°C. Het water was zeer week en bevatte noch GH noch KH.
Het geleidingsvermogen was 35 µS/cm bij een pH-waarde van 7,68.
Naar de Fortuna Waterval
Na een nacht in de Catarata Lodge aan de voet van de vulkaan Arenal (sinds vorig jaar inactief) onderzochten wij een kleine beek onderaan de lodge, voordat wij enkele honderden treden naar de Fortuna wWaterval afdaalden. Zoals bij het team gewoon geworden, stortte Jens zich moedig weer als eerste in het koude water van de waterval. Zodra Jens onbekende vissen meldde was ook Heiko in het water te vinden. Bijzonder interessant was een grote grondel die in de zandige bodem naar voedsel zocht.
Sebastian en Heiko hebben de waterwaarden gecontroleerd: 22°C, 100 µS/cm, GH 2, KH 3, pH 7,99, Fe 0 mg/l. Demotiverend was voor sommigen toch de hartslagmeting van de dokter bij het traplopen. Polswaarden tussen de 120 en 170 vormden de doorsnee. Alleen JBL directeur Roland Böhme liet onze arts aan zijn meetvaardigheid twijfelen met een pols van 69! Welke fitnessoefeningen doet hij de hele dag achter zijn bureau?
