Zoetwaterroggen bij de Mavicure bergen
Wie in zee wel eens bodembewonende roggen (kleine manta’s of adelaarsroggen) gezien heeft, verbindt deze eigenlijk altijd met grote zandvlaktes. Bij zoetwaterroggen bestaat natuurlijk ook op zandvlaktes een grote kans, ze te zien, maar de roggen worden ook in biotopen aangetroffen waarin ze nooit verwacht werden!
We bevonden ons op de Rio Inirida vanuit de Mavicure bergen richting het zuiden en stopten bij een kleine zijrivier met helder zwart water. De voortbeweging op de rivier was wat moeizaam omdat de bodem modderig was en er ontelbare dode takken in de smalle rivierbedding lagen.
Maar een mooi, klein zwartwaterriviertje is vaak de moeite waard en daarom worstelden we stroomopwaarts. De modder- en takkenzone was na honderd meter overgestoken en we konden moeiteloos langs de oever lopen. En toen werden we verrast: Een circa 40 cm brede rog zwom in maar een paar centimeter diep water in de stroom, die op sommige plaatsen ook niet meer dan 40 cm breed was!
Eén van de deelnemers stapte bijna op een jong dier en alleen zijn neopreen duikschoen voorkwam dat het tot een flinke verwonding door de stekel van de rog kwam. De inheemsen, die ons begeleiden, bekeken de ‘mini-wond’ nauwkeurig, want ieder van hen had al eens een onaangename ervaring met de stekel van een rog gehad. In het vlakke water konden we de roggen, al snorkelend, rustig bekijken. Ze lagen vaak OP de bladeren die de bodem bedekten. Geen enkele rog had zich ingegraven. Zelfs voorzichtige aanrakingen aan de voorkant van de vin lieten ze geduldig toe. Dit bevestigde de ervaringen met mariene roggen, die ook niet agressief reageren. Het beroemde dodelijke ongeluk van de Crocodile Hunter, Steve Irwin, gebeurde toen hij een rustende rog van bovenaf benaderde. Deze voelde zich bedreigd en stak de arme Steve met een circa 20 cm lange stekel aan zijn staart in het hart. Een behoedzame toenadering wordt door roggen bijna altijd geduld.
Wanneer je de roggen behoedzaam benadert, bestaat er geen gevaar
Zoetwaterroggen hebben ook onder de inheemsen een heel slechte naam. Verwondingen, die door hun stekel worden veroorzaakt, genezen erg slecht en ontsteken bijna altijd. Ik liet de inheemsen zien, hoe een behoedzame benadering en aanraking van de roggen mogelijk is, zonder dat ze steken. Alleen een benadering van bovenaf en, uiteraard, het erop gaan staan, leiden tot een steek.
Behalve voor roggen, vormde deze waterstroom ook een mooie biotoop voor kardinaaltetra’s en bijlzalmen. Alleen vormden de tetra’s geen school, maar zwommen eerder in kleine groepjes van 3-6 dieren door het vlakke oeverbereik van de stroom. Direct boven hen bevonden zich de bijlzalmen, die ongelooflijk mooi waren om te zien! Hun bruin-witte strepen waren, afhankelijk van de lichtval, soms een goede camouflage en vervolgens een verchroomde schijnwerper.
We hadden ook een bijzondere ontmoeting met de aanwezige hoplias (roofzuchtige forelzalmen). Normaal gesproken jaag je de goed gecamoufleerde roofdieren de stuipen op het lijf tijdens het snorkelen en verdwijnen ze als torpedo’s uit je zicht. Hier bleven ze echter heel rustig liggen en lieten zich ontspannen fotograferen! Een hele leuke ervaring.
Het kamp lag aan de voet van één van de kegelvormige Mavicure bergen. Ze zijn ontstaan door lava, dat uit het binnenste van de aarde tegen de aardkorst naar boven drukte zonder die te doorbreken. Het resultaat waren gasholtes in de jungle, die kegelvormig tot 700 m de lucht in werden geworpen. Eén van de bergen kun je beklimmen. Vermoeiend maar absoluut de moeite waard!
Het uitzicht vanaf de berg, op de rivier en de jungle, maakte de moeizame klim de moeite waard
Men kan één van de Mavicure bergen beklimmen en krijgt dan een ongelooflijk mooi uitzicht op de Rio Inirida, de andere Mavicure bergen en de omringende jungle.
| Messwerte |
Waarden |
| Watertemperatuur |
27 °C |
| Richtwaarde in µS/cm |
15 |
| GH |
0 |
| KH |
0 |
| pH |
5,0 |
