Op dag 4 vertrokken we op tijd naar het ver verwijderde doel van deze dag - de zogenaamde jungle walk bij het waterleliekamp.
Met speedboten vertrokken we voor een twee uur durende tocht over de Orinoco naar het op ca. 60 km afstand liggende kamp, dat met ons kamp bevriend is. Eenmaal aangekomen maakten we gebruiken van de mogelijk om de omgeving te verkennen in het heldere, maar nog steeds troebele, witte water.
We ontdekten al snel verschillend gekleurde slakken van het geslacht neritina, die bij de mangroven zowel boven als onder water te vinden waren. In de oeverzone en moeraszone, die vrij was gekomen doordat het eb was, vonden we wenkkrabben en andere kleine krabbensoorten, die we later aan de hand van de foto's zullen benoemen. Over ongeveer 2 maanden zult het volledige expeditierapport met meetgegevens, diersoortenlijst en veel foto's en video's onder Expedities vinden.
Onder water vonden we enkele tetra's, die we ook op de voorgaande dagen gezien hadden. We vonden echter ook een Zuidamerikaanse veelstekelbaars (polycentrus schomburgki) en een harnasmeerval (vermoedelijk pterygoplichthys) .
Ondertussen hadden de gidsen het middageten klaargemaakt op een open vuur. Aansluitend ging de groep de jungle in. Hiervoor trokken we lichaamsbedekkende kleding en rubberen laarzen aan. Onder leiding van de gids kregen we een indruk van de dichte jungle met een bonte veelzijdigheid aan planten. De bodem was modderachtig en we zonken er regelmatig tot op de knieën in. Een interessante, maar ook vermoeiende wandeling. Ondertussen liet de gids, die met zijn grote mes de weg vrij moest maken, ons zien hoe je uit lianen water kunt drinken, liet hij ons proeven hoe palmharten smaken, vertelde hij ons wat die bloeiende boom was en hoe de indianen met de natuur communiceren, welke planten als natuurlijk medicijn worden gebruikt (antibiotica) en hoe je midden in de jungle water haalt uit kleine kokosnoten.
Tot ons grote genoegen, maar helaas niet tot het genoegen van de betreffende deelneemster, troffen wij een schorpioen op haar t-shirt aan, wat een geliefd onderwerp voor foto's vormde.
In een boom ontdekten we dan nog een zwart-gele wielwebspin en we hadden zelfs het geluk enkele agressieve wespen te leren kennen.
Zonder hulp is het oriënteren en vooruitkomen in de jungle maar heel langzaam tot nauwelijks mogelijk. Door de middagzon zagen we helaas maar weinig dieren die zij zich terugtrekken om zich tegen de hitte te beschermen.
Nadat de wandeling tot een einde gekomen was gingen alle deelnemers snorkelen om af te koelen en speurden onder de waterleliebladeren opnieuw naar nog onbekende vissoorten.
De avond viel en wij bevonden ons op de terugweg toen een buitenboordmotor uitviel zodat we maar heel langzaam vooruit kwamen. De olie en de benzine hadden zich vermengd wat de buitenboordmotor onbruikbaar maakte. Daar waterhyacinten in dit gebied een enorme plaag vormen kwam de boot nauwelijks vooruit. De velden waren als een dik struikgewas met vaste takken die door de rotor gebroken en door de boeg ter zijde werden gedrukt. De motor was al snel kapot. Zo hielden we onderweg aan in een vreemd dorp en riepen via de satelliettelefoon ons kamp aan en vroegen ons een boot te sturen. We waren nog meer dan 30 km van het kamp verwijdert. Die tijd gebruikten we nuttig en we voeren onze reddingsboot tegemoet. Helaas zorgde dat alleen maar voor meer problemen. Nu bleven we in een groot waterhyacintenveld steken. We waren al drie uur op het water en het was zo donker als de nacht geworden. Tot ons geluk kwamen, een klein half uur later, twee boten ons tegemoet varen, die uiteraard ook wat problemen hadden met het veld. Nadat we, midden op de Orinoco, omgestegen waren in de andere boten bevrijdden de boten zich wederzijds uit de hyacinten en kwamen we uiteindelijk na een ca. 4 uur durende terugreis eindelijk in het kamp aan. Daar wachtte de rest van de groep met jaloezie op ons.
Een waar avontuur - dat dankzij de communicatie met het kamp goed afliep. Wij hadden ons toch min of meer al ingesteld op een nacht op het water.
Vanwege de vele verzoeken die we de laatste dagen kregen hebben we opnieuw een fotogalerij samengesteld die het eerste kamp met keuken, sanitaire voorzieningen en wooneenheden laat zien. In de veldkeuken bereidde de kok inheemse vissen en gevogelte. Op de foto is een tijgermeerval te zien. De toiletten werden met rivierwater gespoeld en het toiletpapier (speciaal voor ons) moest in een prullenbak worden gesmeten. De douches gebruikten eveneens rivierwater. De hutten, die op het water waren geconstrueerd, werden per hut door ca. 5 personen gebruikt en hadden een fantastisch zicht op de Orinoco.
