In diep water kan iedereen snorkelen, maar snorkelen in 50 cm waterdiepte is inspannend. Men kan weliswaar niet verdrinken maar in ruil daarvoor dwarrelt er veel sediment op en de zichtwijdte gaat richting nul. Dit levert vervolgens een hoop problemen op met de collega's! Zo verandert de voortbeweging in een soort voorzichtige crawl - niet erg fotogeniek, maar gunstig voor de zichtwijdte.
Bij voederpogingen is het minder van belang dat er vissen aanwezig zijn, omdat het reukvermogen van vissen beter is dan het onze. Veel belangrijker zijn de stromingsomstandigheden. Wanneer de stroming ons tegemoetkomt, wordt het voer direct tegen de duikbril gedreven en verdwijnt vervolgens uit ons gezichtsveld. Parallel aan de stroming is een alternatief, het beste is natuurlijk een stromingsvrije zone, die bijna altijd te vinden is.
Zoals in de video te zien is storten de karperzalmen zich op het aangeboden JBL PlanktonPur en eten het gretig. Het wordt geen enkele keer uitgespuugd, ook al hebben ze dit voedsel zeker nooit eerder gegeten. Maar eigenlijk klopt deze bewering niet helemaal: De meeste aangetroffen karperzalmachtigen waren planktoneters, die zich met het aanwezige plankton voeden. Een groot deel van de natuurlijke plankton in rivieren bestaat uit copepoden (roeipootkreeftjes). Hoewel JBL PlanktonPur arctisch zeeplankton bevat, zullen de karperzalmen niet snel het verschil proeven want zelfs een microscopisch verschil opmerken tussen de copepodesoorten is alleen specialistisch mogelijk! Zo wordt de vreetorgie dan toch verklaard wanneer vissen voor de eerste keer in hun leven JBL voer proeven. Mochten ze zich toch een keertje helemaal vol eten!
