Over enkele weken vertrekken 50 deelnemers diep in het regenwoud van Venezuela. Ik heb deze expeditie gedurende een verkenningsreis in 2014 gepland, in zoverre dat mogelijk was. Het mooiste aan deze reis is dat wij in streken komen waar geen toerisme bestaat. Dit was duidelijk merkbaar toen ik de inheemse bevolking die aan de rivier woonde een prijs vroeg voor een hangmat die ik graag wilde aanschaffen en zij mij hiervoor geen prijs konden noemen. Pas na een discussie van een uur, waarbij de gehele familie betrokken was, werd mij een prijs genoemd die zo laag was, dat ik die vrijwillige vertienvoudigt heb.
Venezuela geldt niet als een veilig land. Onrust, corruptie en overvallen zijn niets ongewoons. Dit heeft echter voornamelijk betrekking op de hoofdstad, Caracas, en andere steden. Onze groep zal de luchthaven van Caracas na aankomst niet verlaten en binnen het zelfde gebouw doorgaan naar de nationale luchthaven vanwaar wij direct in de pampa vliegen. Dan nog een uurtje met de bus naar de Orinoco en vervolgens nog een op de Orinoco in de wirwar van de rivierdelta tot we aankomen in het midden van de werkelijk onberoerde natuur. Geen hotels, geen toeristen – slechts wat inheemsen en veel interessante dieren! Alles volkomen veilig!
Midden in de Orinocodelta ligt een verzameling hutten, op palen gebouwd en zonder deuren of vensters. Simpelweg wat palmbladen als dak, een muskietennet (hoewel er in april niet veel muskieten onderweg waren) en een matras om op te slapen! Daaruit bestaat een 5-sterrenhotel in de jungle!
Van daaruit hebben we drie dagen en nachten de tijd om aquaristisch en terraristisch onderzoek uit te voeren en te genieten van ons verblijf in de jungle. We gaan bijvoorbeeld naar een meer dat door de inheemsen “Piranhameer” wordt genoemd. Nog spannender als het meer zelf is de route ernaartoe. Dit gaat door een heel nauw kanaal tussen dichte struiken. Ik heb daar een beetje met een vangnet gespeeld en zoveel fraaie vissen gevangen dat we daar absoluut heen moeten. Meervallen, pantsermeervallen, tetra’s, mesaalachtigen en cichliden binnen slechts 10 minuten is tenslotte geen slecht resultaat.
Jammergenoeg was het water niet erg helder, of beter gezegd, volledig troebel, wat het niet de moeite waard maakt om te gaan snorkelen. Ik had daarom mijn inheemse gids gevraagd waar helder en zuiver water te vinden was. Een uur en duizenden kleine en grote waterwegen later werde mij gezegd: Hier is helder water! Wat mij betreft zag het er net zo troebel uit als overal. Enkele waterplanten waren echter zichtbaar en dat is doorgaands een teken voor goed zoet water en vaak ook van vele vissen. Bij het snorkelen was ik dan ook verrast dat ik steeds ongeveer een meter zicht had. Deze meter was zowaar voldoende om crenicichlasoorten en tetra’s te observeren. Toen ik mijn begeleiders in de boot van deze vissen wilde vertellen zag ik tot mijn ontzetting dat zij vrolijk de ene piranha na de andere aan hun haken hadden. Ik ben niet bang aangelegd maar ik moet toegeven dat het een ongemakkelijk gevoel is, temidden van vele piranha’s te zwemmen terwijl je deze niet ziet. Ik ben benieuwd hoe het onze groep daarbij vergaat!
We zullen in de jungle ook de vette maden zien en eten, die veel mensen kennen van de televisie. Ik ben dan toch wat kieskeurig en maak liever foto’s van het levende voer. Het is niet nodig om ver van het basiskamp te gan om dieren te zien en onderzoek uit te voeren: Er zijn kano’s voor handen waarmee we direct van de hut in de jungle kunnen varen. Tweemaal links gaan en er is geen levende ziel meer te zien. Men moet zich dan wel inprenten daarna tweemaal rechts te gaan want anders wordt het verblijf op de Orinoco onvrijwillig en drastisch verlengd. Het meten van de geleidbaarheid, direct uit de boot, geeft overigens onmiddelijk de gewenste informatie, of je nu in een regio onderweg ent die door de zee wordt beïnvloed (brakwater) of dat je in een zoetwaterregio onderweg bent, waar het aantal soorten drastisch hoger ligt. Dat worden spannende dagen!
